Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Παρακαλώ μην θρηνείτε....


Αγαπημένοι, όταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σας φέρνουν νέα καταστροφών, κάτι που αγαπάνε να κάνουν, επιτρέψτε στον εαυτό σας να δει αυτό που εμφανίζεται, ναι; Μην αρνείστε αυτό που βλέπετε, αλλά κοιτάξτε λίγο περισσότερο και ρωτήστε: 
«Πώς μπορώ να το δω διαφορετικά; Πώς μπορεί αυτό να είναι για καλό;»
Η απάντηση είναι πολύ αποκαλυπτική, γιατί η απάντηση θα σας δείξει, ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα στη ζωή, από το σώμα. Υπάρχουν πολλά περισσότερα στη ζωή από μόνο τα υλικά αγαθά. Υπάρχει, πράγματι, η ενέργεια των αγαπημένων προσώπων που μπορείτε, αν το θέλετε, να την αισθανθείτε γύρω σας. 
Μπορείτε να μιλήσετε με τον δικό σας άνθρωπο και να γνωρίζετε την παρουσία του κοντά σας. Μπορείτε να μιλήσετε με τον δικό σας άνθρωπο και να ξέρετε ότι είναι πολύ χαρούμενος, αληθινά. Σε μια νέα περιπέτεια, αλλά που δεν σας αφήνει έξω από αυτή τη νέα περιπέτεια, γιατί όπου υπάρχει δεσμός αγάπης, αυτός ο δεσμός δεν σπάει ποτέ.
Έτσι, όταν κάποιος απελευθερώσει το σώμα του και προχωρήσει, ο δεσμός της αγάπης είναι ακόμα εκεί. Εκεί είναι που πραγματικά ζείτε και κινήστε και υπάρχετε: στην ενέργεια της αγάπης. Το σώμα είναι ιδεώδες για να τρέχει στο λιβάδι, να ιππεύει το άλογο, να πάει στην κορυφή του βουνού και να ατενίζει την κοιλάδα πιο κάτω. Το σώμα είναι ιδεώδες για τις σχέσεις, αλλά δεν είναι όλα όσα είναι η ζωή.
Η ζωή είναι για την αγάπη, και όσο περισσότερο επιτρέψετε στον εαυτό σας να έρθετε σε επαφή με την αγάπη που πραγματικά έχετε για κάποιο από τα αγαπημένα σας πρόσωπα, ή για τους φίλους σας, αυτή η αγάπη αυξάνεται και όταν αποφασίσετε ότι θέλετε να απελευθερώσετε το σώμα, ζείτε μέσα στην αγάπη, και δεν είναι μεγάλη υπόθεση να αφήσετε το σώμα, γιατί πραγματικά ξέρετε ότι η ζωή συνεχίζεται.
Γνωρίζετε ότι το σώμα δεν είναι η αρχή και δεν είναι το τέλος. Πρέπει να χρησιμοποιείται για λίγο, για να απολαύσετε - να ζήσετε με χαρά μαζί του - να είστε όσο πιο δραστήριοι μπορείτε να γίνετε, αλλά στη συνέχεια να το αφήσετε, όταν υπάρχει η αίσθηση, η γνώση στο επίπεδο της ψυχής ότι υπάρχει κάτι παραπάνω, κάτι περισσότερο με την περιπέτεια της αγάπης και το φως και την ίδια τη ζωή.
Πολλοί από εσάς μπορεί να θέλετε να προχωρήσετε σε ένα μέρος όπου να γνωρίζετε, «Τι είναι στην επόμενη γωνία… Τι μπορείτε να βιώσετε πέρα ​​από αυτή την εμπειρία ζωής… Τι άλλο υπάρχει;» Και έτσι λέτε αντίο, αντίο στους φίλους, τους αγαπημένους σας, αλλά μένετε μαζί τους. 
Όχι με το σώμα, αλλά με τη συνειδητότητα. Μπορείτε να παρακολουθήσετε τι κάνουν και να τους πείτε, «Παρακαλούμε μη θρηνείτε. Μην εμπλέκεστε στη θλίψη, αλλά να θυμάστε όλες τις όμορφες περιπέτειες που είχαμε μαζί.»
Ξέρω ότι το χωρισμένο "εγώ" σας θα βιαστεί να πει: «Θα πρέπει να νιώθετε ενοχή, εάν σκέφτεστε τα όμορφα χρόνια που περάσατε με τα αγαπημένα σας πρόσωπα. Θα πρέπει να αισθάνεστε, τουλάχιστον για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, την απώλεια της γνωριμίας τους, της ύπαρξής τους μαζί σας. Το χωρισμένο εγώ σας μπορεί να πει: «Αν αισθάνεστε ευτυχισμένοι, θα πρέπει να νιώθετε ενοχή.»
Όμως σκεφθείτε: Τα αγαπημένα πρόσωπα που έχουν αναχωρήσει, κατοικούν σε ένα μέρος με μεγαλύτερη θέα, είναι σε θέση να βλέπουν μια μεγαλύτερη εικόνα, και δεν θέλουν να κρατιέστε μέσα στη θλίψη. Να μην περάσετε ούτε ένα λεπτό ακόμα θρηνώντας γι’ αυτούς. 
Το χωρισμένο εγώ του καθενός τότε θα πει: «Αν πραγματικά αγάπησες αυτό το πρόσωπο, θα πρέπει να περάσουν τουλάχιστον έξι μήνες, ένας χρόνος, έξι χρόνια, δέκα χρόνια πενθώντας τον, ίσως ακόμη και για το υπόλοιπο αυτής της ζωής».
Αλλά το αγαπημένο πρόσωπο δεν θέλει να το κάνετε αυτό. Ο αγαπημένος λέει, «Hey, είμαι ακόμα εδώ… Είμαι ακόμα ζωντανός. Προσπάθησε να με ακούσεις... Εξακολουθώ να είμαι μαζί σου».
Είναι το ίδιο μήνυμα που στέλνω σε σας κάθε μέρα: «Είμαι πάντα μαζί σας, πάντα» και είναι το ίδιο και με τα αγαπημένα σας πρόσωπα. Είναι μαζί σας για πάντα. Έχετε ταξιδέψει μαζί τους και σε άλλες ζωές, επίσης.
Από τον Ιησού μέσω της Judith Coates
Μετάφραση: Αγγελική Νατσούλη


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο ΣΕΡ ΑΡΘΟΥΡ ΚΟΝΑΝ ΝΤΟΥΛ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ…

Ένα τηλεγράφημα που δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες της Νέας Υόρκης τον Μάρτιο του 1936, προκάλεσε τη συγκίνηση όλων εκείνων που πίστευαν στο μυστήριο της μεταθανάτιας ζωής. Ο Ντόυλ, ο οποίος πέθανε τον Ιούλιο του 1930, λίγο πριν εκπνεύσει, είχε υποσχεθεί στους οικείους του ότι θα τους έδινε σημεία που θα αποδείκνυαν τη συνέχεια της ζωής μετά τον θάνατο και ότι θα προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί τους. Πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του και χωρίς να έχει «ακουστεί» κανένα μήνυμα του διάσημου συγγραφέα, παρά τις επίμονες προσπάθειες που κατέβαλλαν τα πιο διάσημα μέντιουμ της Ευρώπης και της Αμερικής, οι θιασώτες της αθανασίας της ψυχής είχαν αρχίσει να απογοητεύονται, ενώ οι δύσπιστοι τους περιέλουζαν με σαρκαστικά σχόλια. Το θέμα είχε σχεδόν ξεχαστεί, όταν στις 13 Μαρτίου του 1936 κατέφτασε η είδηση της εμφάνισης του Ντόυλ και μάλιστα με την παλιά ιδιότητά του, του γιατρού. Το πνεύμα του Ντόυλ έκανε διάγνωση της ασθένειας από την οποία έπασχε η σύζυγός του, η Τζιν Ελίζαμπεθ Λ...

Άγνωστο Ον στην Χρυσόπετρα Κιλκίς (Έτος 1989)

Η επόμενη φωτογραφία είναι από προσωπική μου λήψη. Ανοιξη του 1989 , στο χωριό Χρυσόπετρα Κιλκίς.  Το φαινόμενο της υλοποίησης για ελάχιστα δευτερόλεπτα ενός 12μετρου γίγαντα μπροστά σε ανθρώπους.  Υπάρχει ακόμη μια μαρτυρία από έναν διοικητή του λόχου Στρατονομίας η οποία είναι η παρακάτω: Κλήθηκα ως διοικητής του λόχου Στρατονομίας από την πυροσβεστική να πάω άμεσα στην περιοχή διότι είχαν μεταβεί σε χρόνο μηδέν στρατιωτικοί από παρακείμενη βάση του ΝΑΤΟ (Αργυρούπολη Κιλκίς ) και προσπαθούσαν να εξαφανίσουν τα στοιχεία.  Στη φωτογραφία φαίνεται η πατούσα του τέρατος , μήκους 1,25 μέτρα , στην οποία οι Αμερικανοί στρατιωτικοί είχαν προλάβει να ρίξουν άσβεστο, με σκοπό  βέβαια να εξαφανίσουν τα στοιχεία ...   Το θέμα αποτέλεσε συζήτηση για πολλούς μήνες στη Β. Ελλάδα.  Και αν βέβαια η παραπάνω πατούσα έχει μήκος 1,25 μέτρα και το πλάσμα αυτό ήταν 12 μέτρα ψηλό, τότε τι πλάσμα μπορούσε να ήταν αυτό που η πατούσα του έχει μήκος μερικά ... χιλιόμετρα ...

Θάνατος δεν υπάρχει!

«Ψυχανεμίζουμαι πως κι η μαχόμενη ουσία πολεμάει πίσω από τα φαινόμενα να σμίξει με την καρδιά μου. Μα το σώμα στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ο νους στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ποιο είναι το χρέος μου; Να συντρίψω το σώμα, να χυθώ να σμίξω με τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν’ ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει. Περπατώ στ’ αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν’ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.» Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ως την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες:  Θάνατος δεν υπάρχει !» Ν. Καζαντζάκης - Ασκητική πηγη