Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το παράξενο φαινόμενο που αναστάτωσε την αθηναϊκή κοινωνία του 1908

Δείτε το παράξενο φαινόμενο που αναστάτωσε την αθηναϊκή κοινωνία του 1908. Το φαινόμενο αυτό απασχόλησε τόσο τον ελληνικό, όσο και τον ευρωπαϊκό Τύπο!
Παρά τη δυσπιστία με την οποία αντιμετώπισαν το γεγονός στην Αθήνα, αυτό δεν απέτρεψε τις ευρωπαϊκές εφημερίδες εκείνης της εποχής, να αναδημοσιεύσουν εκτενώς το περιστατικό, το οποίο έλαβε χώρα σε ένα φωτογραφείο της Ελληνικής πρωτεύουσας και σχετιζόταν με τον Πολύβιο Δημητρακόπουλο και μια απίστευτη φωτογραφία.


Ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος, θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος και εκδότης, γεννήθηκε το 1864 στο χωριό Τερψιθέα Κυπαρισσίας της Μεσσηνίας. Ήταν γνωστός επίσης με το γαλλικό φιλολογικό ψευδώνυμο Αρκάς (Πολ Αρκάς). Πέραν, όμως, της λογοτεχνικής ιδιότητάς του, υπήρξε και μέντιουμ.

Είχε συγγράψει, μάλιστα, ένα ογκώδες έργο με τίτλο: «Το Μυστικόν της Ζωής», στο οποίο εξέταζε και τη φυσιολογία του πνευματισμού. Το έργο αυτό δεν εκδόθηκε ολόκληρο, παρά μόνον περιληπτικά, σε μία σειρά δέκα ομιλιών με τον τίτλο: «Ο Πνευματισμός. Ζωή και επίζησις» (1919).
Η επίμαχη φωτογραφία, η εμφάνισης της οποίας αποτέλεσε το αντικείμενο έρευνας δύο ψυχιατρικών περιοδικών της Ευρώπης, τα «Χρονικά των Ψυχικών Επιστημών» του Λονδίνου και το ομώνυμο των Παρισίων, λήφθηκε στο φωτογραφείο του Αθηναίου φωτογράφου Ξανθόπουλου και είχε ζητηθεί από τον Δημητρακόπουλο για επαγγελματικούς λόγους.
Όταν ο φωτογράφος προέβη στην εμφάνιση της φωτογραφικής πλάκας, έκπληκτος διαπίστωσε ότι πίσω από τον πελάτη του βρισκόταν η μορφή του Βίκτωρος Ουγκώ, ο οποίος είχε πεθάνει το 1885!

Το θέμα, όπως παρουσιάστηκε στα περιοδικά αυτά τον Φεβρουάριο του 1908, είχε ως εξής:
«Πλείστες εφημερίδες ασχολήθηκαν εσχάτως με μία πνευματιστική φωτογραφία, η οποία λήφθηκε από τον κ. Δημητρακόπουλο, συγγραφέα φιλολογικών έργων, λίαν εκτιμωμένων στην Ελλάδα, την οποία δημοσιεύουμε χάριν των αναγνωστών μας…
Μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι όταν μας παρουσίασαν για πρώτη φορά τη φωτογραφία αυτή και μας ρώτησαν τι βλέπουμε στη φωτεινή κηλίδα πάνω από τον ώμο του κ. Δημητρακόπουλου, απαντήσαμε αμέσως, όπως και όλος ο κόσμος: «Είναι το πρόσωπο του Βίκτωρος Ουγκώ».


Τα χαρακτηριστικά είναι αόριστα. Τόσο μάλιστα αόριστα, ώστε δε μπορεί κάποιος αρχικά να δυσκολευτεί και να μην υποθέσει ότι πρόκειται περί απλής κηλίδας, η οποία πιθανόν να δημιουργήθηκε πάνω στην πλάκα και η οποία συμπτωματικά παρουσίασε αορίστως τα χαρακτηριστικά του μεγάλου ποιητού. Αυτή είναι η υπόθεση στην οποία η σύνεση θα υποχρέωνε τον παρατηρητή να οδηγηθεί, εάν κάποιες περιστάσεις, τις οποίες θα αναφέρουμε, δεν συνέτειναν ώστε να μην επιφυλάξουμε τη γνώμη μας».
Το άρθρο συνεχίζει αναφέροντας ότι η συγκλονιστική αυτή φωτογραφία ελέγχθηκε από τον διάσημο Γαλλοελβετό φωτογράφο εκείνης της εποχής, Φρεντερίκ Μπουασονά, ο οποίος βρέθηκε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1908, όπως αναφέρει το strange.

Σύμφωνα με τον Μπουασονά, «ουδεμία τεχνική μεσολάβηση έγινε για την παραγωγή του φαινομένου», καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο περί μίας γνήσιας φωτογραφίας που δεν είχε παραποιηθεί.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΣΚΡΙΠ», στις 08/03/1908

Πηγή: pronews.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο ΣΕΡ ΑΡΘΟΥΡ ΚΟΝΑΝ ΝΤΟΥΛ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ…

Ένα τηλεγράφημα που δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες της Νέας Υόρκης τον Μάρτιο του 1936, προκάλεσε τη συγκίνηση όλων εκείνων που πίστευαν στο μυστήριο της μεταθανάτιας ζωής. Ο Ντόυλ, ο οποίος πέθανε τον Ιούλιο του 1930, λίγο πριν εκπνεύσει, είχε υποσχεθεί στους οικείους του ότι θα τους έδινε σημεία που θα αποδείκνυαν τη συνέχεια της ζωής μετά τον θάνατο και ότι θα προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί τους. Πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του και χωρίς να έχει «ακουστεί» κανένα μήνυμα του διάσημου συγγραφέα, παρά τις επίμονες προσπάθειες που κατέβαλλαν τα πιο διάσημα μέντιουμ της Ευρώπης και της Αμερικής, οι θιασώτες της αθανασίας της ψυχής είχαν αρχίσει να απογοητεύονται, ενώ οι δύσπιστοι τους περιέλουζαν με σαρκαστικά σχόλια. Το θέμα είχε σχεδόν ξεχαστεί, όταν στις 13 Μαρτίου του 1936 κατέφτασε η είδηση της εμφάνισης του Ντόυλ και μάλιστα με την παλιά ιδιότητά του, του γιατρού. Το πνεύμα του Ντόυλ έκανε διάγνωση της ασθένειας από την οποία έπασχε η σύζυγός του, η Τζιν Ελίζαμπεθ Λ...

Άγνωστο Ον στην Χρυσόπετρα Κιλκίς (Έτος 1989)

Η επόμενη φωτογραφία είναι από προσωπική μου λήψη. Ανοιξη του 1989 , στο χωριό Χρυσόπετρα Κιλκίς.  Το φαινόμενο της υλοποίησης για ελάχιστα δευτερόλεπτα ενός 12μετρου γίγαντα μπροστά σε ανθρώπους.  Υπάρχει ακόμη μια μαρτυρία από έναν διοικητή του λόχου Στρατονομίας η οποία είναι η παρακάτω: Κλήθηκα ως διοικητής του λόχου Στρατονομίας από την πυροσβεστική να πάω άμεσα στην περιοχή διότι είχαν μεταβεί σε χρόνο μηδέν στρατιωτικοί από παρακείμενη βάση του ΝΑΤΟ (Αργυρούπολη Κιλκίς ) και προσπαθούσαν να εξαφανίσουν τα στοιχεία.  Στη φωτογραφία φαίνεται η πατούσα του τέρατος , μήκους 1,25 μέτρα , στην οποία οι Αμερικανοί στρατιωτικοί είχαν προλάβει να ρίξουν άσβεστο, με σκοπό  βέβαια να εξαφανίσουν τα στοιχεία ...   Το θέμα αποτέλεσε συζήτηση για πολλούς μήνες στη Β. Ελλάδα.  Και αν βέβαια η παραπάνω πατούσα έχει μήκος 1,25 μέτρα και το πλάσμα αυτό ήταν 12 μέτρα ψηλό, τότε τι πλάσμα μπορούσε να ήταν αυτό που η πατούσα του έχει μήκος μερικά ... χιλιόμετρα ...

Θάνατος δεν υπάρχει!

«Ψυχανεμίζουμαι πως κι η μαχόμενη ουσία πολεμάει πίσω από τα φαινόμενα να σμίξει με την καρδιά μου. Μα το σώμα στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ο νους στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ποιο είναι το χρέος μου; Να συντρίψω το σώμα, να χυθώ να σμίξω με τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν’ ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει. Περπατώ στ’ αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν’ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.» Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ως την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες:  Θάνατος δεν υπάρχει !» Ν. Καζαντζάκης - Ασκητική πηγη