Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ιστορία του κομμένου κεφαλιού που μόνο δυο άνθρωποι ξέρουν που βρίσκεται

Μερικές ιστορίες , όσο κι αν έχουν επέλθει στην σφαίρα του μύθου ύστερα από χρόνια ή αιώνες, είναι τόσο παράξενες και τόσο περίπλοκες, που αναρωτιέσαι που σταματάει η αλήθεια και ξεκινά η φαντασία. Η ιστορία του Όλιβερ Κρόμγουελ δεν είναι τόσο ενδιαφέρουσα όσο ζούσε, όσο ήταν μετά τον θάνατό του. Κι αυτό γιατί το κομμένο του κεφάλι έγινε αντικείμενο αγοραπωλησίας ή κληρονομιάς μεταξύ συλλεκτών, ενώ σήμερα, μόλις
δυο άνθρωποι γνωρίζουν που βρίσκεται, υπό τον φόβο ότι θα κλαπεί και θα καταστραφεί! Και μιλάμε για έναν άνθρωπο που πέθανε το 1658!


Η ζωή του Κρόμγουελ

Μέχρι την ανάληψη της εξουσίας στην Μεγάλη Βρετανία, ο Όλιβερ Κρόμγουελ ήταν μάλλον ένας αδιάφορος στρατιωτικός και πολιτικός. Στα 21 του παντρεύτηκε, έκανε 9 παιδιά με την γυναίκα του, Ελίζαμπεθ Μπούρσιερ ενώ το 1628, εξελέγη βουλευτής στο Κοινοβούλιο του Χάντινγκτον. Το 1640 εξελέγη βουλευτής στο Κοινοβούλιο του Κέιμπριτζ και δυο χρόνια αργότερα, ήρθε το γεγονός που τον έβγαλε από την αφάνεια: ο πρώτος Αγγλικός Εμφύλιος Πόλεμος.
Στυγνός πολέμιος του καθολικισμού, διακρίθηκε στον Εμφύλιο και μετά την εκτέλεση του βασιλιά Κάρολου του Α', ανέλαβε την εξουσία της Μεγάλης Βρετανίας για 5 χρόνια. Παντελώς συντηρητικός όντας “Πουριτανός”, κυνήγησε τους Καθολικούς, προσάρτησε την Σκωτία και την Ιρλανδία στην Βρετανική Κοινοπολιτεία, πουλούσε ως σκλάβους τους Ιρλανδούς και αγόρασε αποικίες στις ΗΠΑ. Επίσης απαγόρευσε το μακιγιάζ στις γυναίκες και τον εορτασμό των Χριστουγέννων!
Πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1658, μάλλον από ελονοσία. Αυτά που ακολούθησαν μετά τον θάνατό του πάντως είναι ακόμα πιο παράξενα από την ιδιότροπη ζωή του.
Μετά θάνατον

Ο βασιλιάς Κάρολος ο Β', που ανέλαβε την εξουσία μετά τον θάνατό του και επανέφερε την Μοναρχία, διέταξε να ξεθάψουν το σώμα του “προδότη” ώστε να τον... ξανασκοτώσουν! Το κρέμασαν για 12 ώρες, ύστερα το πετσόκοψαν και έκοψαν το κεφάλι του, το οποίο τοποθετήθηκε σε ένα μεγάλο καρφί.
Κάποια στιγμή, όταν δεν υπήρχε λόγος να είναι καρφωμένο, άρχισε να αλλάζει χέρια, περνώντας από μουσεία αλλά και ιδιωτικούς συλλέκτες, οι οποίοι ήταν πολλοί περήφανοι που θα είχαν το κεφάλι του Κρόμγουελ στην συλλογή τους.
Ο τελευταίος του ιδιοκτήτης, που τρόμαζε τα παιδιά δείχνοντάς τους το κεφάλι, πέθανε το 1957. Ο γιος του αποφάσισε να μην το κρατήσει. Προσπάθησε να το θάψει, αλλά τρία χρόνια προσπαθούσε να βρει ένα μέρος να το δεχτεί, χωρίς επιτυχία. Κανείς δεν το δεχόταν, εστώ κι ανείχαν περάσει 300 χρόνια. Κι αυτό γιατί οι βασιλικοί μπορεί να το ξέθαβαν και να το κατέστρεφαν. Οπότε κανένας δεν ήθελε κάτι που μπορούσε να προκαλέσει αναταραχές. Σας κάνει εντύπωση; Εκείνη την περίοδο, λίγο πριν τον θάνατο του τελευταίου ιδιοκτήτη, στην Βουλή των λόρδων ξέσπασε διαμάχη για μια πρόταση ανέγερσης αγάλματος του Κρόμγουελ. Όχι μόνο αυτό, αλλά και πολλοί πολίτες δήλωσαν έτοιμοι να διαδηλώσουν και να προκαλέσουν ταραχές αν ψηφιζόταν κάτι τέτοιο.
Τι απέγινε τελικά το κεφάλι του Όλιβερ Κρόμγουελ;

Το Πανεπιστήμιο στο οποίο φοίτησε ο Κρόμγουελ για έναν χρόνο, αποφάσισε να πάρει το ρίσκο και να αποκτήσει το κεφάλι του. Όταν λοιπόν το έκρυψαν, πολλοί λίγοι άνθρωποι ήταν παρόντες. Σήμερα, λέγεται πως μόνο δυο καθηγητές του Cambridge University's Sidney Sussex College, γνωρίζουν την τοποθεσία του κεφαλιού και δεν την αποκαλύπτουν πουθενά.
Όταν έναν από αυτούς τους δυο καθηγητές βγει στην σύνταξη, επιλέγει έναν έμπιστο καθηγητή και του μεταφέρει την γνώση της τοποθεσίας του κεφαλιού του Κρόμγουελ. Και φυσικά όλοι το κρατούν μυστικό.  -->
Γιατί πέρα από τα πιστεύω υπάρχει πλέον και η, ας την πούμε, δόξα. Αν διαρρεύσει η τοποθεσία θα είναι θέμα χρόνου για κάποιον να το ξεθάψει και να το πετάξει στην θάλασσα. Για να μην πούμε και τίποτα χειρότερο...
Πέτρος Καλογεράς
E-Daily.gr
Από το grizosgatos

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο ΣΕΡ ΑΡΘΟΥΡ ΚΟΝΑΝ ΝΤΟΥΛ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ…

Ένα τηλεγράφημα που δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες της Νέας Υόρκης τον Μάρτιο του 1936, προκάλεσε τη συγκίνηση όλων εκείνων που πίστευαν στο μυστήριο της μεταθανάτιας ζωής. Ο Ντόυλ, ο οποίος πέθανε τον Ιούλιο του 1930, λίγο πριν εκπνεύσει, είχε υποσχεθεί στους οικείους του ότι θα τους έδινε σημεία που θα αποδείκνυαν τη συνέχεια της ζωής μετά τον θάνατο και ότι θα προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί τους. Πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του και χωρίς να έχει «ακουστεί» κανένα μήνυμα του διάσημου συγγραφέα, παρά τις επίμονες προσπάθειες που κατέβαλλαν τα πιο διάσημα μέντιουμ της Ευρώπης και της Αμερικής, οι θιασώτες της αθανασίας της ψυχής είχαν αρχίσει να απογοητεύονται, ενώ οι δύσπιστοι τους περιέλουζαν με σαρκαστικά σχόλια. Το θέμα είχε σχεδόν ξεχαστεί, όταν στις 13 Μαρτίου του 1936 κατέφτασε η είδηση της εμφάνισης του Ντόυλ και μάλιστα με την παλιά ιδιότητά του, του γιατρού. Το πνεύμα του Ντόυλ έκανε διάγνωση της ασθένειας από την οποία έπασχε η σύζυγός του, η Τζιν Ελίζαμπεθ Λ...

Άγνωστο Ον στην Χρυσόπετρα Κιλκίς (Έτος 1989)

Η επόμενη φωτογραφία είναι από προσωπική μου λήψη. Ανοιξη του 1989 , στο χωριό Χρυσόπετρα Κιλκίς.  Το φαινόμενο της υλοποίησης για ελάχιστα δευτερόλεπτα ενός 12μετρου γίγαντα μπροστά σε ανθρώπους.  Υπάρχει ακόμη μια μαρτυρία από έναν διοικητή του λόχου Στρατονομίας η οποία είναι η παρακάτω: Κλήθηκα ως διοικητής του λόχου Στρατονομίας από την πυροσβεστική να πάω άμεσα στην περιοχή διότι είχαν μεταβεί σε χρόνο μηδέν στρατιωτικοί από παρακείμενη βάση του ΝΑΤΟ (Αργυρούπολη Κιλκίς ) και προσπαθούσαν να εξαφανίσουν τα στοιχεία.  Στη φωτογραφία φαίνεται η πατούσα του τέρατος , μήκους 1,25 μέτρα , στην οποία οι Αμερικανοί στρατιωτικοί είχαν προλάβει να ρίξουν άσβεστο, με σκοπό  βέβαια να εξαφανίσουν τα στοιχεία ...   Το θέμα αποτέλεσε συζήτηση για πολλούς μήνες στη Β. Ελλάδα.  Και αν βέβαια η παραπάνω πατούσα έχει μήκος 1,25 μέτρα και το πλάσμα αυτό ήταν 12 μέτρα ψηλό, τότε τι πλάσμα μπορούσε να ήταν αυτό που η πατούσα του έχει μήκος μερικά ... χιλιόμετρα ...

Θάνατος δεν υπάρχει!

«Ψυχανεμίζουμαι πως κι η μαχόμενη ουσία πολεμάει πίσω από τα φαινόμενα να σμίξει με την καρδιά μου. Μα το σώμα στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ο νους στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ποιο είναι το χρέος μου; Να συντρίψω το σώμα, να χυθώ να σμίξω με τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν’ ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει. Περπατώ στ’ αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν’ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.» Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ως την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες:  Θάνατος δεν υπάρχει !» Ν. Καζαντζάκης - Ασκητική πηγη