Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

τα παιδιά-μυστήριο που ζουν μόνο την ημέρα

Τα ονομάζουν «παιδιά του ήλιου» και μόλις πέσει το σκοτάδι περνούν σε μία κατάσταση κατατονίας χωρίς να μιλούν, να ανοίγουν τα μάτια τους ούτε και να τρέφονται
Τα δύο μικρά αδέλφια, ο εννιάχρονος Αμπντούλ και ο 13χρονος Σοαΐμπ αποτελούν ότι πιο παράδοξο έχουν αντιμετωπίσει οι γιατροί του Πακιστάν.
Και συγκεκριμένα τα δύο αυτά μικρά παιδιά, στα οποία έχει δοθεί το όνομα «Τα παιδιά του ήλιου» ζουν και συμπεριφέρονται σαν κανονικά παιδιά όσο κρατά το φως του ήλιου, αλλά μόλις αυτό χαθεί πέφτουν αμέσως σε μία κατατονική κατάσταση που μοιάζει σχεδόν με ύπνωση.

Ο Javed Akram, ένας καθηγητής Ιατρικής στο Πακιστάν, δήλωσε ότι τόσο ο ίδιος όσο και οι συνάδελφοί του δεν γνωρίζουν τι ακριβώς προκαλεί αυτό το φαινόμενο. «Είναι μια πρόκληση για εμάς. Οι γιατροί μας κάνουν ειδικά τεστ για να εξακριβώσουν γιατί αυτά τα παιδιά είναι ενεργά στην ημέρα, αλλά δεν μπορούν ούτε να ανοίξουν τα μάτια τους, ούτε να μιλήσουν ούτε να φάνε όταν πέσει ο ήλιος»
Ο συγκεκριμένος γιατρός δήλωσε ότι παρέχεται δωρεάν βοήθεια στα δύο αδελφάκια από την κυβέρνηση, ενώ τα έχουν μεταφέρει στην πρωτεύουσα της χώρας το Ισλαμαμπάντ, για να γίνουν εξετάσεις. Μάλιστα δείγματα του αίματός τους έχουν σταλεί στο εξωτερικό για πιο ενδελεχείς μελέτες. Οι ερευνητές συλλέγουν επίσης χώρα αλλά και αέρα από το χωριό της οικογένειας.
Ο πατέρας τους έχει παντρευτεί μία πρώτου εξαδέλφη, και δύο από τα έξι παιδιά τους πέθαναν στην αρχή της ζωής τους. Τα άλλα δύο παιδιά τους δεν δείχνουν κάποια συμπτώματα ασθένειας. Ο ίδιος υποστηρίζει την απλή θεωρία ότι «τα παιδιά μου παίρνουν ενέργεια από τον ήλιο».
Όμως οι γιατροί ήδη έχουν απορρίψει την ιδέα ότι το φως του ήλιου παίζει κάποιον ρόλο, καθώς τα παιδιά μπορούν να ζουν κανονικά και στην διάρκεια της ημέρας ακόμα και όταν βρίσκονται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ή όταν υπάρχει συννεφιά. Κάτι που αυξάνει το μυστήριο πίσω από την υπόθεση των δύο παιδιών, τα οποία πλέον συζητούνται ευρέως στην ιατρική κοινότητα σε όλο τον κόσμο.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο ΣΕΡ ΑΡΘΟΥΡ ΚΟΝΑΝ ΝΤΟΥΛ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ…

Ένα τηλεγράφημα που δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες της Νέας Υόρκης τον Μάρτιο του 1936, προκάλεσε τη συγκίνηση όλων εκείνων που πίστευαν στο μυστήριο της μεταθανάτιας ζωής. Ο Ντόυλ, ο οποίος πέθανε τον Ιούλιο του 1930, λίγο πριν εκπνεύσει, είχε υποσχεθεί στους οικείους του ότι θα τους έδινε σημεία που θα αποδείκνυαν τη συνέχεια της ζωής μετά τον θάνατο και ότι θα προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί τους. Πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του και χωρίς να έχει «ακουστεί» κανένα μήνυμα του διάσημου συγγραφέα, παρά τις επίμονες προσπάθειες που κατέβαλλαν τα πιο διάσημα μέντιουμ της Ευρώπης και της Αμερικής, οι θιασώτες της αθανασίας της ψυχής είχαν αρχίσει να απογοητεύονται, ενώ οι δύσπιστοι τους περιέλουζαν με σαρκαστικά σχόλια. Το θέμα είχε σχεδόν ξεχαστεί, όταν στις 13 Μαρτίου του 1936 κατέφτασε η είδηση της εμφάνισης του Ντόυλ και μάλιστα με την παλιά ιδιότητά του, του γιατρού. Το πνεύμα του Ντόυλ έκανε διάγνωση της ασθένειας από την οποία έπασχε η σύζυγός του, η Τζιν Ελίζαμπεθ Λ...

Άγνωστο Ον στην Χρυσόπετρα Κιλκίς (Έτος 1989)

Η επόμενη φωτογραφία είναι από προσωπική μου λήψη. Ανοιξη του 1989 , στο χωριό Χρυσόπετρα Κιλκίς.  Το φαινόμενο της υλοποίησης για ελάχιστα δευτερόλεπτα ενός 12μετρου γίγαντα μπροστά σε ανθρώπους.  Υπάρχει ακόμη μια μαρτυρία από έναν διοικητή του λόχου Στρατονομίας η οποία είναι η παρακάτω: Κλήθηκα ως διοικητής του λόχου Στρατονομίας από την πυροσβεστική να πάω άμεσα στην περιοχή διότι είχαν μεταβεί σε χρόνο μηδέν στρατιωτικοί από παρακείμενη βάση του ΝΑΤΟ (Αργυρούπολη Κιλκίς ) και προσπαθούσαν να εξαφανίσουν τα στοιχεία.  Στη φωτογραφία φαίνεται η πατούσα του τέρατος , μήκους 1,25 μέτρα , στην οποία οι Αμερικανοί στρατιωτικοί είχαν προλάβει να ρίξουν άσβεστο, με σκοπό  βέβαια να εξαφανίσουν τα στοιχεία ...   Το θέμα αποτέλεσε συζήτηση για πολλούς μήνες στη Β. Ελλάδα.  Και αν βέβαια η παραπάνω πατούσα έχει μήκος 1,25 μέτρα και το πλάσμα αυτό ήταν 12 μέτρα ψηλό, τότε τι πλάσμα μπορούσε να ήταν αυτό που η πατούσα του έχει μήκος μερικά ... χιλιόμετρα ...

Θάνατος δεν υπάρχει!

«Ψυχανεμίζουμαι πως κι η μαχόμενη ουσία πολεμάει πίσω από τα φαινόμενα να σμίξει με την καρδιά μου. Μα το σώμα στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ο νους στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ποιο είναι το χρέος μου; Να συντρίψω το σώμα, να χυθώ να σμίξω με τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν’ ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει. Περπατώ στ’ αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν’ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.» Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ως την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες:  Θάνατος δεν υπάρχει !» Ν. Καζαντζάκης - Ασκητική πηγη