Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«Ταξιδιώτης του χρόνου» σε αγώνα του Mike Tyson το 1995;

Το πρώτο κινητό τηλέφωνο με κάμερα πωλήθηκε το 2000, όμως οι σκεπτικιστές λένε ότι έχουν εντοπίσει ένα βίντεο με αγώνα πυγμαχίας του Mike Tyson από το 1995.
Το κλιπ φαίνεται να δείχνει έναν θεατή που στέκεται στην πρώτη σειρά, χρησιμοποιώντας ένα smartphone για να καταγράψει τον αγώνα του Mike Tyson με τον Peter McNeeley.
Θεωρητικοί της συνωμοσίας λένε ότι θα μπορούσε να είναι ένας ανθρώπινος ταξιδιώτης του χρόνου από το μέλλον ή ένας εξωγήινος από έναν προηγμένο τεχνολογικό πολιτισμό – ενώ οι επικριτές λένε ότι θα πρόκειται για μία πρώιμη ψηφιακή φωτογραφική μηχανή.

taxidiotis-chronou-agona-mike-tyson-1995-video1
Ο αγώνας πραγματοποιήθηκε στο Λας Βέγκας της Νεβάδα και ήταν ο αγώνας με τον μεγαλύτερο τζίρο στην ιστορία κατά τη διάρκεια του έτους και έγινε θέμα σε πολλά διεθνή πρωτοσέλιδα.
Το βίντεο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο YouTube το Σεπτέμβριο του 2015 και έκτοτε επανήλθε με άλλους θεωρητικούς συνωμοσίας που ψάχνουν για απαντήσεις.
taxidiotis-chronou-agona-mike-tyson-1995-video2
Ο JammyBantam, ο πρώτος χρήστης του YouTube που ανέβασε το βίντεο εξηγεί το αντικείμενο έχει ένα φακό στο κέντρο, ακριβώς όπως ένα smartphone, και καθιστά σαφές ότι καμία κάμερα στη δεκαετία του 1990 δεν είχε σχεδιαστεί να μοιάζει με τη συσκευή στο κλιπ.
«Δεν ξέρω αν είναι ένας ταξιδιώτης του χρόνου ή όχι, αλλά κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τι κάμερα είναι; Μια QV-100 δεν έχει ένα κομμάτι ασήμι στα δεξιά, και αυτή η φωτογραφική μηχανή δεν φαίνεται να έχουν μια μαύρη γραμμή κάτω από το φακό  μας αναφέρει στην περιγραφή του βίντεο.
Άλλοι από αμηχανία για αυτήν την παρατήρηση ελπίζουν ότι κάποιος θα έχει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη μυστηριώδη συσκευή.
Δείτε το βίντεο:
πηγη

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο ΣΕΡ ΑΡΘΟΥΡ ΚΟΝΑΝ ΝΤΟΥΛ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ…

Ένα τηλεγράφημα που δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες της Νέας Υόρκης τον Μάρτιο του 1936, προκάλεσε τη συγκίνηση όλων εκείνων που πίστευαν στο μυστήριο της μεταθανάτιας ζωής. Ο Ντόυλ, ο οποίος πέθανε τον Ιούλιο του 1930, λίγο πριν εκπνεύσει, είχε υποσχεθεί στους οικείους του ότι θα τους έδινε σημεία που θα αποδείκνυαν τη συνέχεια της ζωής μετά τον θάνατο και ότι θα προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί τους. Πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του και χωρίς να έχει «ακουστεί» κανένα μήνυμα του διάσημου συγγραφέα, παρά τις επίμονες προσπάθειες που κατέβαλλαν τα πιο διάσημα μέντιουμ της Ευρώπης και της Αμερικής, οι θιασώτες της αθανασίας της ψυχής είχαν αρχίσει να απογοητεύονται, ενώ οι δύσπιστοι τους περιέλουζαν με σαρκαστικά σχόλια. Το θέμα είχε σχεδόν ξεχαστεί, όταν στις 13 Μαρτίου του 1936 κατέφτασε η είδηση της εμφάνισης του Ντόυλ και μάλιστα με την παλιά ιδιότητά του, του γιατρού. Το πνεύμα του Ντόυλ έκανε διάγνωση της ασθένειας από την οποία έπασχε η σύζυγός του, η Τζιν Ελίζαμπεθ Λ...

Άγνωστο Ον στην Χρυσόπετρα Κιλκίς (Έτος 1989)

Η επόμενη φωτογραφία είναι από προσωπική μου λήψη. Ανοιξη του 1989 , στο χωριό Χρυσόπετρα Κιλκίς.  Το φαινόμενο της υλοποίησης για ελάχιστα δευτερόλεπτα ενός 12μετρου γίγαντα μπροστά σε ανθρώπους.  Υπάρχει ακόμη μια μαρτυρία από έναν διοικητή του λόχου Στρατονομίας η οποία είναι η παρακάτω: Κλήθηκα ως διοικητής του λόχου Στρατονομίας από την πυροσβεστική να πάω άμεσα στην περιοχή διότι είχαν μεταβεί σε χρόνο μηδέν στρατιωτικοί από παρακείμενη βάση του ΝΑΤΟ (Αργυρούπολη Κιλκίς ) και προσπαθούσαν να εξαφανίσουν τα στοιχεία.  Στη φωτογραφία φαίνεται η πατούσα του τέρατος , μήκους 1,25 μέτρα , στην οποία οι Αμερικανοί στρατιωτικοί είχαν προλάβει να ρίξουν άσβεστο, με σκοπό  βέβαια να εξαφανίσουν τα στοιχεία ...   Το θέμα αποτέλεσε συζήτηση για πολλούς μήνες στη Β. Ελλάδα.  Και αν βέβαια η παραπάνω πατούσα έχει μήκος 1,25 μέτρα και το πλάσμα αυτό ήταν 12 μέτρα ψηλό, τότε τι πλάσμα μπορούσε να ήταν αυτό που η πατούσα του έχει μήκος μερικά ... χιλιόμετρα ...

Θάνατος δεν υπάρχει!

«Ψυχανεμίζουμαι πως κι η μαχόμενη ουσία πολεμάει πίσω από τα φαινόμενα να σμίξει με την καρδιά μου. Μα το σώμα στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ο νους στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ποιο είναι το χρέος μου; Να συντρίψω το σώμα, να χυθώ να σμίξω με τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν’ ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει. Περπατώ στ’ αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν’ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.» Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ως την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες:  Θάνατος δεν υπάρχει !» Ν. Καζαντζάκης - Ασκητική πηγη