Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

σημάδια ότι έχεις ξανασυναντήσει κάποιον σε μια... άλλη ζωή

Μυστήριο: Γιατί οι μνήμες των προηγούμενων ζωών δε χάνονται
Σίγουρα σε όλους μας έχει τύχει κάποια στιγμή στη ζωή μας να συναντήσουμε έναν άνθρωπο τυχαία και αυτόματα να μας δημιουργηθεί η εντύπωση ότι τον ξέρουμε από κάπου ή αυτόματα να τον αντιπαθήσουμε, χωρίς κανένα προφανή λόγο.
Γιατί όμως; Μήπως δεν είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε σε επαφή μαζί του; Μήπως έχουμε συναντηθεί ξανά σε μια άλλη ζωή;
1. Αισθάνεσαι αμέσως συμπάθεια ή αντιπάθεια
Αν συναντήσεις κάποιον άνθρωπο που γνώριζες από προηγούμενη ζωή σου, θα αισθανθείς απευθείας μια συμπάθεια, ίσως μάλιστα σκεφτείς ότι μπορεί να είχατε κάποιου είδους σχέση, ερωτική, φιλική ή συγγενική. Το ίδιο ισχύει όμως κι αν τον αντιπαθήσεις αυτόματα και χωρίς να υπάρχει κανένας προφανής λόγος. Το σίγουρο είναι ότι τον ήξερες από πριν.
2. Η σύνδεσή σας είναι σχεδόν τηλεπαθητική
Μη φανταστείς ότι στέλνει ο ένας στον άλλο τηλεπαθητικά μηνύματα και επικοινωνείτε με το μυαλό. Απλά υπάρχει ένα είδος σύνδεσης, μπορεί για παράδειγμα να σκέφτεσαι ένα πρόσωπο και το επόμενο δευτερόλεπτο να λάβεις ένα SMS ή τηλεφώνημα από αυτό ή να ξέρεις τι ακριβώς θα πει. Ακόμα περισσότερο, δε, να το λέτε ταυτόχρονα κι οι δύο.
3. Μπορεί να το βλέπεις στα μάτια του
Σου έχει τύχει να κοιτάς κάποιον άνθρωπο σαν υπνωτισμένος/η και να αισθάνεσαι ότι αυτά τα μάτια τα έχει δει άπειρες φορές στο παρελθόν; Αν σου φαίνονται γνώριμα, τότε μπορεί να είναι, επειδή τα έχεις ξαναδεί αλλά σε μια άλλη ζωή. Αρκετοί πιστεύουν ότι τα μάτια, το βλέμμα δεν αλλάζουν, όταν περνάς από τη μία ζωή στην άλλη, κάτι που μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε τους πνευματικούς μας συντρόφους μέσα στο χρόνο.

πηγη

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο ΣΕΡ ΑΡΘΟΥΡ ΚΟΝΑΝ ΝΤΟΥΛ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ…

Ένα τηλεγράφημα που δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες της Νέας Υόρκης τον Μάρτιο του 1936, προκάλεσε τη συγκίνηση όλων εκείνων που πίστευαν στο μυστήριο της μεταθανάτιας ζωής. Ο Ντόυλ, ο οποίος πέθανε τον Ιούλιο του 1930, λίγο πριν εκπνεύσει, είχε υποσχεθεί στους οικείους του ότι θα τους έδινε σημεία που θα αποδείκνυαν τη συνέχεια της ζωής μετά τον θάνατο και ότι θα προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί τους. Πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του και χωρίς να έχει «ακουστεί» κανένα μήνυμα του διάσημου συγγραφέα, παρά τις επίμονες προσπάθειες που κατέβαλλαν τα πιο διάσημα μέντιουμ της Ευρώπης και της Αμερικής, οι θιασώτες της αθανασίας της ψυχής είχαν αρχίσει να απογοητεύονται, ενώ οι δύσπιστοι τους περιέλουζαν με σαρκαστικά σχόλια. Το θέμα είχε σχεδόν ξεχαστεί, όταν στις 13 Μαρτίου του 1936 κατέφτασε η είδηση της εμφάνισης του Ντόυλ και μάλιστα με την παλιά ιδιότητά του, του γιατρού. Το πνεύμα του Ντόυλ έκανε διάγνωση της ασθένειας από την οποία έπασχε η σύζυγός του, η Τζιν Ελίζαμπεθ Λ...

Άγνωστο Ον στην Χρυσόπετρα Κιλκίς (Έτος 1989)

Η επόμενη φωτογραφία είναι από προσωπική μου λήψη. Ανοιξη του 1989 , στο χωριό Χρυσόπετρα Κιλκίς.  Το φαινόμενο της υλοποίησης για ελάχιστα δευτερόλεπτα ενός 12μετρου γίγαντα μπροστά σε ανθρώπους.  Υπάρχει ακόμη μια μαρτυρία από έναν διοικητή του λόχου Στρατονομίας η οποία είναι η παρακάτω: Κλήθηκα ως διοικητής του λόχου Στρατονομίας από την πυροσβεστική να πάω άμεσα στην περιοχή διότι είχαν μεταβεί σε χρόνο μηδέν στρατιωτικοί από παρακείμενη βάση του ΝΑΤΟ (Αργυρούπολη Κιλκίς ) και προσπαθούσαν να εξαφανίσουν τα στοιχεία.  Στη φωτογραφία φαίνεται η πατούσα του τέρατος , μήκους 1,25 μέτρα , στην οποία οι Αμερικανοί στρατιωτικοί είχαν προλάβει να ρίξουν άσβεστο, με σκοπό  βέβαια να εξαφανίσουν τα στοιχεία ...   Το θέμα αποτέλεσε συζήτηση για πολλούς μήνες στη Β. Ελλάδα.  Και αν βέβαια η παραπάνω πατούσα έχει μήκος 1,25 μέτρα και το πλάσμα αυτό ήταν 12 μέτρα ψηλό, τότε τι πλάσμα μπορούσε να ήταν αυτό που η πατούσα του έχει μήκος μερικά ... χιλιόμετρα ...

Θάνατος δεν υπάρχει!

«Ψυχανεμίζουμαι πως κι η μαχόμενη ουσία πολεμάει πίσω από τα φαινόμενα να σμίξει με την καρδιά μου. Μα το σώμα στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ο νους στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ποιο είναι το χρέος μου; Να συντρίψω το σώμα, να χυθώ να σμίξω με τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν’ ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει. Περπατώ στ’ αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν’ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.» Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ως την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες:  Θάνατος δεν υπάρχει !» Ν. Καζαντζάκης - Ασκητική πηγη