Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Φαντάσμα στο νεκροταφείο του Αγίου Βαρθολομαίου.

Η εκκλησία του Αγ. Βαρθολομαίου και το νεκροταφείο, είναι μία ιστορική τοποθεσία και χτίστηκε το 1841 στα δυτικά του Σίδνεϊ.



Αυτή η φωτογραφία είναι απο τις αρχές του 1900 και μας δείχνει την εκκλησία πως έχει μείνει η ίδια για περισσότερα απο 170 χρόνια.

Αυτή η φωτογραφία μας δείχνει το εσωτερικό του παλιού κτηρίου, αφού είχε καταστραφεί απο μια μεγάλη πυρκαγιά το 1989.


Πολλοί κυνηγοί φαντασμάτων έχουν κάνει έρευνες , ωστόσο, μία ομάδα με την ονομασία "Sydney South West Paranormal Investigators", έχει στα χέρια της αποδεικτικά στοιχεία για την εμφάνιση φαντάσματος στην περιοχή.

Πάνω απο 300 φωτογραφίες τραβήχτηκαν αλλά συγκεκριμένα σε μία απο τις φωτογραφίες που έβγαλαν, δείχνει ένα φάντασμα πίσω απο έναν τάφο  να τρέχει πρός το μέρος τους.

Φαίνεται καθαρά το σχήμα χεριών και ποδιών.


Ένας απο τους επικεφαλής ερευνητές, είπε ότι άκουσε έναν ανεξήγητο θόρυβο καθώς πλησίαζαν στον χώρο ταφής.


Το προάστιο στην Blacktown όπου βρίσκονται το νεκροταφείο και η εκκλησία είναι ιστορικά σημαντική στην Αυστραλία, καθώς ήταν ένα απο τα πολλά μέρη όπου υπήρξαν μεγάλης κλίμακας συγκρούσεις μεταξύ  Αυστραλών και Βρετανών.

Η ξεναγός και τοπικός ιστορικός Hazel Magann μας λέει πως δεν μπορεί να εξηγήσει τον λόγο, αλλά πάντα ένιωθε άβολα στην περιοχή και ειδικά στο νεκροταφείο.
συνεχίζει ...
'Συγκεκριμένα στο σημείο όπου φωτογραφήθηκε το φάντασμα είχα τρομακτικά συναισθήματα".




Πιστεύει επίσης πως κάποια άλλη φορά ένιωθε να την ακολουθεί ένα φάντασμα όταν περπατούσε στην συγκεκριμένη περιοχή και με κάποια έρευνα που έκανε για το στοιχειωμένο νεκροταφείο, δείχνει πως ήταν ένας Βρετανός με το όνομα James Willis του οποίου η μητέρα και η κόρη, είναι επίσης θαμμένες εκεί.

Εδώ επίσης, βλέπουμε μια άλλη φωτογραφία, απο την εκκλησία που μας δείχνει ένα φάντασμα να κοιτάζει απο το παράθυρο.



Πηγήπηγη

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο ΣΕΡ ΑΡΘΟΥΡ ΚΟΝΑΝ ΝΤΟΥΛ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ…

Ένα τηλεγράφημα που δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες της Νέας Υόρκης τον Μάρτιο του 1936, προκάλεσε τη συγκίνηση όλων εκείνων που πίστευαν στο μυστήριο της μεταθανάτιας ζωής. Ο Ντόυλ, ο οποίος πέθανε τον Ιούλιο του 1930, λίγο πριν εκπνεύσει, είχε υποσχεθεί στους οικείους του ότι θα τους έδινε σημεία που θα αποδείκνυαν τη συνέχεια της ζωής μετά τον θάνατο και ότι θα προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί τους. Πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του και χωρίς να έχει «ακουστεί» κανένα μήνυμα του διάσημου συγγραφέα, παρά τις επίμονες προσπάθειες που κατέβαλλαν τα πιο διάσημα μέντιουμ της Ευρώπης και της Αμερικής, οι θιασώτες της αθανασίας της ψυχής είχαν αρχίσει να απογοητεύονται, ενώ οι δύσπιστοι τους περιέλουζαν με σαρκαστικά σχόλια. Το θέμα είχε σχεδόν ξεχαστεί, όταν στις 13 Μαρτίου του 1936 κατέφτασε η είδηση της εμφάνισης του Ντόυλ και μάλιστα με την παλιά ιδιότητά του, του γιατρού. Το πνεύμα του Ντόυλ έκανε διάγνωση της ασθένειας από την οποία έπασχε η σύζυγός του, η Τζιν Ελίζαμπεθ Λ...

Άγνωστο Ον στην Χρυσόπετρα Κιλκίς (Έτος 1989)

Η επόμενη φωτογραφία είναι από προσωπική μου λήψη. Ανοιξη του 1989 , στο χωριό Χρυσόπετρα Κιλκίς.  Το φαινόμενο της υλοποίησης για ελάχιστα δευτερόλεπτα ενός 12μετρου γίγαντα μπροστά σε ανθρώπους.  Υπάρχει ακόμη μια μαρτυρία από έναν διοικητή του λόχου Στρατονομίας η οποία είναι η παρακάτω: Κλήθηκα ως διοικητής του λόχου Στρατονομίας από την πυροσβεστική να πάω άμεσα στην περιοχή διότι είχαν μεταβεί σε χρόνο μηδέν στρατιωτικοί από παρακείμενη βάση του ΝΑΤΟ (Αργυρούπολη Κιλκίς ) και προσπαθούσαν να εξαφανίσουν τα στοιχεία.  Στη φωτογραφία φαίνεται η πατούσα του τέρατος , μήκους 1,25 μέτρα , στην οποία οι Αμερικανοί στρατιωτικοί είχαν προλάβει να ρίξουν άσβεστο, με σκοπό  βέβαια να εξαφανίσουν τα στοιχεία ...   Το θέμα αποτέλεσε συζήτηση για πολλούς μήνες στη Β. Ελλάδα.  Και αν βέβαια η παραπάνω πατούσα έχει μήκος 1,25 μέτρα και το πλάσμα αυτό ήταν 12 μέτρα ψηλό, τότε τι πλάσμα μπορούσε να ήταν αυτό που η πατούσα του έχει μήκος μερικά ... χιλιόμετρα ...

Θάνατος δεν υπάρχει!

«Ψυχανεμίζουμαι πως κι η μαχόμενη ουσία πολεμάει πίσω από τα φαινόμενα να σμίξει με την καρδιά μου. Μα το σώμα στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ο νους στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ποιο είναι το χρέος μου; Να συντρίψω το σώμα, να χυθώ να σμίξω με τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν’ ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει. Περπατώ στ’ αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν’ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.» Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ως την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες:  Θάνατος δεν υπάρχει !» Ν. Καζαντζάκης - Ασκητική πηγη