της καρδιακής ανεπάρκειας αναμένεται να φέρει μία επαναστατική τεχνολογία που ανέπτυξαν επιστήμονες από το πανεπιστήμιο Duke. Εφτιαξαν στο εργαστήριο έναν απολύτως λειτουργικό τεχνητό καρδιακό μυ, αρκετά μεγάλο ώστε να μπορεί να αντικαταστήσει τον νεκρωμένο καρδιακό μυ έπειτα από ισχαιμικό επεισόδιο.
«Εως σήμερα κυριολεκτικά όλες οι θεραπείες στόχευαν στη μείωση των συμπτωμάτων από την καταστροφή του μυϊκού ιστού που επέρχεται με το έμφραγμα. Δεν υπήρχαν προσεγγίσεις που να στοχεύουν στην αντικατάσταση του ιστού που χάθηκε» τονίζει η Ιλια Σάντριν, επικεφαλής ερευνήτρια της μελέτης, που δημοσιεύθηκε online στο Nature Communications.
Επειτα από ένα έμφραγμα, ο οργανισμός συνήθως αντικαθιστά τον χαμένο καρδιακό ιστό με ουλώδη, που δεν έχει τη δυνατότητα να μεταδίδει ηλεκτρικά σήματα ή να συσπάται - στοιχεία απαραίτητα για τη φυσιολογική καρδιακή λειτουργία. Στην ουσία, η Σάντριν και ο επιβλέπων καθηγητής της Νέναντ Μπούρσακ κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα παλλόμενο, ηλεκτρικά ενεργό πατς από πολυδύναμα βλαστοκύτταρα, που τοποθετείται στο σημείο του μυός που χάθηκε και αναλαμβάνει τη δουλειά του!
Ετσι, μπορεί να προλάβει την εμφάνιση καρδιακής ανεπάρκειας που εμφανίζεται πολύ συχνά έπειτα από έμφραγμα του μυοκαρδίου. Ενα έμφραγμα νεκρώνει τμήματα της καρδιάς και ελαττώνει τη δύναμή της, οδηγώντας τελικά σε ανεπάρκεια.
Θέμα μεγέθους
Η πρόκληση για τους ειδικούς ήταν να φτιάξουν ένα πατς αρκετά μεγάλο, που να καλύπτει όλο τον κατεστραμμένο μυ, δυνατό και ηλεκτρικά παλλόμενο, όσο το δυνατόν πιο κοντά στον φυσικό καρδιακό μυ - αφού τυχόν αναντιστοιχία θα μπορούσε να προκαλέσει φονικές αρρυθμίες. Οπως όλα δείχνουν, τα κατάφεραν!
Μέχρι σήμερα πειραματικές μέθοδοι είχαν δοκιμάσει την έγχυση βλαστοκυττάρων από τον μυελό των οστών ή αίματος από την καρδιά στο σημείο του κατεστραμμένου ιστού, σε μια προσπάθεια ανάκτησης του χαμένου ιστού. Παρότι οι κλινικές μελέτες με αυτές τις πρακτικές έχουν δείξει κάποια οφέλη, έχει διαπιστωθεί ότι λιγότερο από το 1% των εγχυόμενων κυττάρων τελικά επιβίωνε και παρέμενε στην καρδιά. Ακόμη λιγότερα μετατρέπονταν σε καρδιομυϊκά κύτταρα. Τα πατς, αντίθετα, που δοκιμάστηκαν σε ποντίκια, ενσωματώνονται απολύτως στον οργανισμό και αναλαμβάνουν πλήρως την εργασία που εκτελούσε άλλοτε ο κατεστραμμένος ιστός.
Από την εφημερίδα «Δημοκρατία»
«Εως σήμερα κυριολεκτικά όλες οι θεραπείες στόχευαν στη μείωση των συμπτωμάτων από την καταστροφή του μυϊκού ιστού που επέρχεται με το έμφραγμα. Δεν υπήρχαν προσεγγίσεις που να στοχεύουν στην αντικατάσταση του ιστού που χάθηκε» τονίζει η Ιλια Σάντριν, επικεφαλής ερευνήτρια της μελέτης, που δημοσιεύθηκε online στο Nature Communications.
Επειτα από ένα έμφραγμα, ο οργανισμός συνήθως αντικαθιστά τον χαμένο καρδιακό ιστό με ουλώδη, που δεν έχει τη δυνατότητα να μεταδίδει ηλεκτρικά σήματα ή να συσπάται - στοιχεία απαραίτητα για τη φυσιολογική καρδιακή λειτουργία. Στην ουσία, η Σάντριν και ο επιβλέπων καθηγητής της Νέναντ Μπούρσακ κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα παλλόμενο, ηλεκτρικά ενεργό πατς από πολυδύναμα βλαστοκύτταρα, που τοποθετείται στο σημείο του μυός που χάθηκε και αναλαμβάνει τη δουλειά του!
Ετσι, μπορεί να προλάβει την εμφάνιση καρδιακής ανεπάρκειας που εμφανίζεται πολύ συχνά έπειτα από έμφραγμα του μυοκαρδίου. Ενα έμφραγμα νεκρώνει τμήματα της καρδιάς και ελαττώνει τη δύναμή της, οδηγώντας τελικά σε ανεπάρκεια.
Θέμα μεγέθους
Η πρόκληση για τους ειδικούς ήταν να φτιάξουν ένα πατς αρκετά μεγάλο, που να καλύπτει όλο τον κατεστραμμένο μυ, δυνατό και ηλεκτρικά παλλόμενο, όσο το δυνατόν πιο κοντά στον φυσικό καρδιακό μυ - αφού τυχόν αναντιστοιχία θα μπορούσε να προκαλέσει φονικές αρρυθμίες. Οπως όλα δείχνουν, τα κατάφεραν!
Μέχρι σήμερα πειραματικές μέθοδοι είχαν δοκιμάσει την έγχυση βλαστοκυττάρων από τον μυελό των οστών ή αίματος από την καρδιά στο σημείο του κατεστραμμένου ιστού, σε μια προσπάθεια ανάκτησης του χαμένου ιστού. Παρότι οι κλινικές μελέτες με αυτές τις πρακτικές έχουν δείξει κάποια οφέλη, έχει διαπιστωθεί ότι λιγότερο από το 1% των εγχυόμενων κυττάρων τελικά επιβίωνε και παρέμενε στην καρδιά. Ακόμη λιγότερα μετατρέπονταν σε καρδιομυϊκά κύτταρα. Τα πατς, αντίθετα, που δοκιμάστηκαν σε ποντίκια, ενσωματώνονται απολύτως στον οργανισμό και αναλαμβάνουν πλήρως την εργασία που εκτελούσε άλλοτε ο κατεστραμμένος ιστός.
Από την εφημερίδα «Δημοκρατία»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου