Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ανακαλύφθηκε ένας ακόμη παγωμένος κόσμος, ο L91, πολύ πέρα από τον Πλούτωνα

Το αινιγματικό ουράνιο σώμα, για το οποίο δεν υπάρχουν ακόμη πληροφορίες σχετικά με το μέγεθος ή τη μάζα του, έγινε αρχικά αντιληπτό το 2013 από ένα τηλεσκόπιο στη Χαβάη, πολύ πέρα από τον Πλούτωνα.
 
Πρόκειται για τον L91, όπως είναι προς το παρόν γνωστός, που διαγράφει μια τεράστια άκρως ελλειπτική τροχιά, με συνέπεια να χρειάζεται πάνω από 20.000 γήινα έτη για να κάνει μια πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο (αυτή είναι η διάρκεια του «έτους» του).
 
Για το αινιγματικό ουράνιο σώμα μόλις τώρα και αφού μεσολάβησαν περισσότερες παρατηρήσεις, οι αστρονόμοι, με επικεφαλής την αστροφυσικό Michele Bannister του Πανεπιστημίου Κουίνς του Μπέλφαστ στη Β.Ιρλανδία, έκαναν τη σχετική ανακοίνωση στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας.
 
Κάθε φορά που οι επιστήμονες βρίσκουν ένα ουράνιο σώμα τόσο μακριά από τον Ήλιο, αναρωτιούνται πώς βρέθηκε εκεί – και ακόμη δεν έχουν δώσει μια ικανοποιητική για όλους απάντηση. Ο L91 διαγράφει μια τροχιά που πλησιάζει τον Ήλιο έως τις 50 αστρονομικές μονάδες (μια τέτοια μονάδα ισοδυναμεί με την απόσταση Γης-Ήλιου), ενώ απομακρύνεται από το άστρο μας έως τις 1.450 αστρονομικές μονάδες. Κανένα άλλο σώμα δεν έχει παρατηρηθεί να απομακρύνεται τόσο πολύ από τον Ήλιο.
 
Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι ο L91 απομακρύνεται σταδιακά από το νέφος Όορτ στα σύνορα του ηλιακού συστήματος, μετακινούμενος προς τα ενδότερά του, την ζώνη Κάιπερ. Αν όντως αυτό συμβαίνει, θα είναι το πρώτο σώμα που παρατηρείται να κάνει κάτι τέτοιο, υπό τη βαρυτική επίδραση κάποιου άλλου άστρου ή του γαλαξία μας.
 
Μια εναλλακτική εξήγηση είναι ότι ένας αόρατος έως τώρα γιγάντιος πλανήτης με μέγεθος ανάλογο του Ποσειδώνα, λεγόμενος και Πλανήτης  Εννέα, είναι αυτός που επηρεάζει βαρυτικά σώματα όπως ο L91
πηγη

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο ΣΕΡ ΑΡΘΟΥΡ ΚΟΝΑΝ ΝΤΟΥΛ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ…

Ένα τηλεγράφημα που δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες της Νέας Υόρκης τον Μάρτιο του 1936, προκάλεσε τη συγκίνηση όλων εκείνων που πίστευαν στο μυστήριο της μεταθανάτιας ζωής. Ο Ντόυλ, ο οποίος πέθανε τον Ιούλιο του 1930, λίγο πριν εκπνεύσει, είχε υποσχεθεί στους οικείους του ότι θα τους έδινε σημεία που θα αποδείκνυαν τη συνέχεια της ζωής μετά τον θάνατο και ότι θα προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί τους. Πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του και χωρίς να έχει «ακουστεί» κανένα μήνυμα του διάσημου συγγραφέα, παρά τις επίμονες προσπάθειες που κατέβαλλαν τα πιο διάσημα μέντιουμ της Ευρώπης και της Αμερικής, οι θιασώτες της αθανασίας της ψυχής είχαν αρχίσει να απογοητεύονται, ενώ οι δύσπιστοι τους περιέλουζαν με σαρκαστικά σχόλια. Το θέμα είχε σχεδόν ξεχαστεί, όταν στις 13 Μαρτίου του 1936 κατέφτασε η είδηση της εμφάνισης του Ντόυλ και μάλιστα με την παλιά ιδιότητά του, του γιατρού. Το πνεύμα του Ντόυλ έκανε διάγνωση της ασθένειας από την οποία έπασχε η σύζυγός του, η Τζιν Ελίζαμπεθ Λ...

Άγνωστο Ον στην Χρυσόπετρα Κιλκίς (Έτος 1989)

Η επόμενη φωτογραφία είναι από προσωπική μου λήψη. Ανοιξη του 1989 , στο χωριό Χρυσόπετρα Κιλκίς.  Το φαινόμενο της υλοποίησης για ελάχιστα δευτερόλεπτα ενός 12μετρου γίγαντα μπροστά σε ανθρώπους.  Υπάρχει ακόμη μια μαρτυρία από έναν διοικητή του λόχου Στρατονομίας η οποία είναι η παρακάτω: Κλήθηκα ως διοικητής του λόχου Στρατονομίας από την πυροσβεστική να πάω άμεσα στην περιοχή διότι είχαν μεταβεί σε χρόνο μηδέν στρατιωτικοί από παρακείμενη βάση του ΝΑΤΟ (Αργυρούπολη Κιλκίς ) και προσπαθούσαν να εξαφανίσουν τα στοιχεία.  Στη φωτογραφία φαίνεται η πατούσα του τέρατος , μήκους 1,25 μέτρα , στην οποία οι Αμερικανοί στρατιωτικοί είχαν προλάβει να ρίξουν άσβεστο, με σκοπό  βέβαια να εξαφανίσουν τα στοιχεία ...   Το θέμα αποτέλεσε συζήτηση για πολλούς μήνες στη Β. Ελλάδα.  Και αν βέβαια η παραπάνω πατούσα έχει μήκος 1,25 μέτρα και το πλάσμα αυτό ήταν 12 μέτρα ψηλό, τότε τι πλάσμα μπορούσε να ήταν αυτό που η πατούσα του έχει μήκος μερικά ... χιλιόμετρα ...

Θάνατος δεν υπάρχει!

«Ψυχανεμίζουμαι πως κι η μαχόμενη ουσία πολεμάει πίσω από τα φαινόμενα να σμίξει με την καρδιά μου. Μα το σώμα στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ο νους στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ποιο είναι το χρέος μου; Να συντρίψω το σώμα, να χυθώ να σμίξω με τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν’ ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει. Περπατώ στ’ αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν’ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.» Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ως την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες:  Θάνατος δεν υπάρχει !» Ν. Καζαντζάκης - Ασκητική πηγη